In deze serie bevragen we songwriters – figuurlijke bewoners van de ‘Tower of Song’ – naar hun schrijfproces. Waarom begonnen ze met het schrijven van liedjes? En klopt het beeld van de ‘getormenteerde kunstenaar’? Vandaag bijten we de spits af met Pip Blom.

Vorig jaar ontmoette ik Pip tijdens een cursus opnametechniek, die ik gaf voor LalaLab. Samen met producer Hans Jong luisterden we naar de liedjes die ze thuis opgenomen had en we waren direct onder de indruk. Ze vertelde dat ze net was afgewezen voor de Popacademie en op zoek was naar kennis om haar spel en demo’s te ontwikkelen. Nu, een jaar later, is Pip Blom twee E.P.’s, heel wat optredens – waaronder bij De Wereld Draait Door – en 157.000 luisteraars op Spotify verder. Ze tekende een contract bij een Brits label en toerde in binnen- en buitenland. In januari a.s. staat ze op het fameuze Noorderslag.

Met een grote sporttas vol spullen komt de 19-jarige Pip Blom het café van het Volkskrantgebouw binnen. Ze is de hele dag op pad voor afspraken: met een tour op de planning als voorprogramma van de band Canshaker Pi, moet er veel geregeld worden. Waar huur je bijvoorbeeld een bandbus, als je nog geen jaar je rijbewijs hebt?

0006682546_10Boven een kop thee vertelt Pip hoe ze opgroeide in een muzikaal gezin, met een geluidstechnicus als moeder en een muzikant als vader. Maar muziek maken was lang geen dagelijkse bezigheid voor Pip:
“Toen ik acht was heb ik even op gitaarles gezeten, maar het was geen succes, er werd voornamelijk gekletst. Ik vond het leuk om mee te zingen met muziek, maar ik deed daar verder niets mee.”

Muziekwedstrijd en een gitaar met drie snaren

“Toen ik zestien was, zag ik een oproep langs komen voor Mooie Noten, een muziekwedstrijd in Amsterdam. In een impulsieve bui dacht ik: ik ga meedoen. Maar: ik had nog nooit een liedje gemaakt!
Thuis hadden we een kindergitaar staan die mijn vader via Kickstarter gekocht had, met drie snaren, een Loog. Je had drie liedjes nodig om je te mogen aanmelden voor Mooie Noten, dus heb ik toen drie simpele liedjes gemaakt op de Loog. Ik werd geselecteerd, maar had weer een probleem: ik had geen andere liedjes. In een recordtijd heb ik toen veertien liedjes geschreven, allen onder de twee minuten, waarmee ik meedeed aan de voorronde.
Ik heb nog nooit iets gedaan wat ik zo afschuwelijk eng vond als dit. Waar ben ik aan begonnen, waarom heb ik dit gedaan, dacht ik. Maar tegelijk vond ik het, gelijk die eerste keer, héél erg leuk. Ik bedacht me toen, als ik dit vaker doe, slijt de angst en blijft het plezier over. Zo raakte ik heel erg gemotiveerd om te blijven optreden én mocht ik door naar de halve finale in de bovenzaal van Paradiso, mijn vierde optreden ooit.”

Ik bedacht me toen, als ik dit vaker doe, slijt de angst en blijft het plezier over.”

“Daar is het begonnen. Maar al snel begon er iets te wringen. Ik luisterde zelf vooral naar harde bands, zoals Parquet Courts, bepaald niet de singer/songwriters die je bij Mooie Noten veel ziet. Ik vond het leuker om iets te maken waar ik zelf naar zou luisteren én om als meisje in een band te zitten, want dat zie je niet veel. In die zoektocht kwam ik uit bij de liedjes die ik nu maak, maar ik ben nog steeds bezig dat verder te ontwikkelen. Het is nog steeds niet waar ik wil dat het is.”

Pip Blom

Pip Blom groeide op tussen de muziek. “Mijn vader is absoluut een inspiratie, hij speelde in de punkband Eton Crop en heeft veel in Engeland opgetreden. Mijn moeder ging altijd mee, ze was geluidstechnicus bij de band. Ik hoorde als kind veel verhalen over toeren, en dat leek me heel erg cool. Inmiddels is mijn broertje Tender tweede gitarist in mijn band en zingt hij mee. Heel fijn, want we hebben dezelfde muzieksmaak en kunnen het goed met elkaar vinden. Gisteren gingen we kijken bij een optreden van mijn vader in de Concerto. Het lijkt me heel vet om ooit met zijn band op te treden.“

Op tour door Engeland

Hoewel Pip het opnemen van haar liedjes helemaal alleen doet, speelt ze live het liefst met een band.
“Ik word vaak gevraagd in mijn eentje te spelen, en heb het één keer gedaan, op festival Into The Great Wide Open, op Vlieland. Maar ik doe het bewust niet meer. Wanneer ik liedjes maak, werk ik vanuit Logic (een opnameprogramma, red.): eerst neem ik één gitaarspoor op, dan een tweede, dan de gitaarmelodie, en zo bouw ik het op. Het geheel maakt de sound die ik wil hebben. Waar een singer/songwriter zijn gitaarspel en zang verfijnt, focus ik me meteen op het totaal van een hele band. Daarbij voel ik me meer op mijn gemak als ik met een band op het podium sta.”

Waar ben ik aan begonnen, waarom heb ik dit gedaan, dacht ik. Maar tegelijk vond ik het, gelijk die eerste keer, héél erg leuk.”

Een optreden bij De Wereld Draait Door, gedraaid worden op BBC Radio: Pip heeft in korte tijd vele hoogtepunten mogen meemaken. Maar het allerleukste?
“Dat was het tourtje dat we deden in Engeland, afgelopen jaar. Het was de eerste keer dat we drie dagen achtereen speelden en kwamen met de band in een fijne flow. We hebben nog niet zoveel opgetreden, we zitten nu op veertien optredens. Hoe meer we optreden, hoe ontspannener we worden en hoe beter het gaat. Onze eigen release in de bovenzaal van Paradiso was ook erg tof, maar daar was ik zo zenuwachtig, dat maakte het qua plezier wat minder.”

Pip Blom x4Glastonbury

Nadat Pip in februari 2016 haar eerste liedjes op Spotify had gezet, ontstonden er veel vragen. Wanneer heb je een manager nodig? Hoe regel je optredens? Waar zijn labels goed voor? Om antwoorden te vinden en haar dichter bij haar doelen te brengen, begon ze een blog: ‘The Road to Glastonbury’.
De site staat bomvol interviews met medemuzikanten en mensen uit de muziekwereld, zo komen o.a. een manager, een plugger, een producer, een boeker en platenbaas Ferry Roseboom, medeoprichter van Excelsior Recordings, aan het woord. Ook geeft Pip de lezer een inkijkje in haar Spotify-cijfers en hoe ze duizenden luisteraars wereldwijd vergaarde.
“Nu ben ik te druk om te schrijven voor mijn blog, maar ik vond het heel leuk. Het was een goede manier om zelf heel veel te leren en mensen te leren kennen. Ik haat netwerken, maar op deze manier werkte het voor mij, omdat het puur vanuit interesse ontstond. Ik zou er graag weer meer tijd voor vinden.”

De toekomst

“Uiteindelijk wil ik ook met mijn band gaan opnemen, daar zijn we nu over na aan het denken. Maar ik vind het spannend om de studio in te gaan met een producer, omdat ik zelf een bepaald geluid voor ogen heb, ik wil het niet te clean hebben, bijvoorbeeld. Ik moet goed onderzoeken wie mijn idee deelt, omdat het zo verpest kan worden. Dat kost tijd.
Mijn droom is om over een jaar een eerste album uit te brengen bij een groot Engels of Amerikaans label, RoughTrade of Domino bijvoorbeeld. Tussendoor wil ik heel veel spelen in binnen- en buitenland. En uiteindelijk? Een tour in Japan, en spelen op het festival waar mijn blog naar vernoemt is: Glastonbury!”

In het volgende deel gaan we in op Pip’s schrijfproces: hoe begint ze aan een liedje? Hoe ziet een gemiddelde dag er voor Pip uit? En heb je verdriet nodig om te kunnen schrijven, of kennis van muziektheorie?
Op de hoogte blijven van deze blogs? Laat je e-mailadres achter: